Tο 1990 βρήκε την ηγεσία του Περισσού σε γενική αμηχανία στις καταιγιστικές διεθνείς εξελίξεις, πολύ περισσότερο που για εκείνη, πλην του καθαρά υλικού μέρους, σήμαινε και την απώλεια των βασικών ιδεολογικοπολιτικών σημείων αναφοράς. Είχε όομως να αντιμετωπίσει και ένα ακόμη πρόβλημα, εντός συνόρων αυτό: Με τη δημιουργία του ενιαίου Συνασπισμού το 1988, ο Περισσός έβλεπε τα μέλη και τα στελέχη του να συναγελάζονται με αναθεωρητές, με αποτέλεσμα να εκφράζουν συνεχώς απορίες, αντιρρήσεις και διαφωνίες. Μπροστά σ’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, η ηγεσία αποφάσισε να αποκόψει το τμήμα το μολυσμένο από το μικρόβιο του άναθεωρητισμού, προκειμένου να διασώσει τους υγιώς σκεπτομένους, συγκαλώντας ένα συνέδριο ιδεολογικοπολιτικής περιχαράκωσης του κόμματος ενάντια σε κάθε οπορτουνισμό, ρεβιζιονισμό κλπ., κλπ. ‘Ετσι προέκυψε το 13ο συνέδριο τον Φλεβάρη του 1991.
Μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό, η Έλλη Παππά είχε την ψευδαίσθηση ότι υπήρχε περίπτωση να γίνει διάλογος. Έτσι αποφάσισε να συμβάλει με ένα ολόκληρο βιβλίο πολεμικής, σε « αυτοέκδοση » («σαμιζντάτ», σύμφωνα με την ορολογία της Επανάστασης του 1917), κάνοντας την έκτύπωση και τη βιβλιοδεσία σε ένα κατάστημα κομπιούτερ στοε Ζωγράφου. – Ν. ΜΠ.